Korg Ms-10.

 Kurzweil PC3K, K2600R, Kurzweil K2500 XS, Roland D-550, Clavia - NordWave.

Różną konfigurację, ale podstawą jest K2500. Co do K2500, to jest on uniwersalnym instrumentem stworzonym do wszystkich działań, od koncertów klubowych, koncertowania z orkiestrami, do nagrań – generalnie do wszystkiego. Coś, czego brakuje w ofercie wielu producentom.

Najbliższy moim ideałom jest Kurzweil, nawet ten jeszcze nie wyprodukowany…

Jeśli w domowym studio, to Cubase 7, karta RME babyface, parę pluginów w tym EastWest Quantum Leap Piano Gold oraz cały wymieniony wcześniej hardware w postaci instrumentów. Oprogramowanie Cubase 7, użytkuję od wersji 5. Porzuciłem Logic’a dawno temu, kiedy firma porzuciła z kolei właścicieli platformy Windows. Co do RME, jest standardem z wysoką jakością pracy i przede wszystkim brzmienia. Wcześniej zabawiałem się z Presonusem, ale ich amerykański serwis traktuje klientów jakby im sprzedawał tic-taki. Sterowniki do Windows 7 okazały się porażką, urządzenia stały się nieprzydatne. Firma w tym czasie udawała, że technologicznie tworzy program lotów kosmicznych. 

Myślę, że porównania są złudne, jeśli obok nie jest postawimy jakiś vintage, którego emulację masz w postaci plugin’a. Jeśli nie masz takiego zestawienia w zasięgu ręki, to reszta to spekulacje. Jeśli coś porównujesz z przeszłości i wydaje Ci się, że pamiętasz, to przede wszystkim upływ czasu jest Twoim wrogiem. Myślę, że obydwie koncepcje (używania starych analogów jak ich współczesnych odpowiedników) mają swoich zwolenników i przeciwników. Młodsi muzycy w ogóle nie mają z tym problemów, bo o analogach słyszą z opowieści przy kominku…

Instrumenty VST mogą być znakomite, co paru producentów już skutecznie udowodniło. Sam wspomniałem już o fortepianach EastWesta, ale to co robi Spectrasonics jest bardzo dobre brzmieniowo, chociaż znam takich, co nie chcą używać dlatego… bo są ich zdaniem zbyt popularne. Z drugiej strony, czy tzw. hardware od software’u aż tak bardzo się różni? To jedynie kwestia obudowy i interface’u. Myślenie kategoriami, że instrument to nie komputer jest nie na miejscu. Sam soft przecież nie gra, jego obudowa po prosturaz ma klawiaturę, raz jest w postaci racka, a raz jest laptopem z kartą – to wszystko.

Nie ma czegoś takiego, jak codzienne ćwiczenia. Czasem nie ćwiczę trzy tygodnie, jeśli siedzę i piszę jakąś dużą liczbę aranżów. Owszem, dotykam klawiatury, tworzę na niej harmonię, żeby to przenieść na edytora nutowego, ale nie uważam tego za ćwiczenie. To jest naciskanie „klocków”. Poza tym, lubię latem robić coś przy domu, a to „coś” to czasem generalne remonty. Tu też bywa, że tydzień – dwa nie mam instrumentu w rękach. Poza tym różnie, zdecydowanie nieregularnie, co ma związek z różnymi obowiązkami zawodowymi i codziennymi.

Trudne pytanie… Może odpowiem tak, wszystko to, co miało początek u źródeł bluesa. Tu jedynie reggae jest jakoś na boku, poza tym wszystkiego dużo, w tym równolegle muzyka klasyczna również. Gdybym miał to określić jakąś najbliższą estetyką, to Fusion. Przy tym słowo to jest kontenerem, do którego można wiele wrzucić. 

Wszechobecnej muzyki i nieustawania w dążeniu do celu.