Jest najbadziej rozpoznawalnym instrumentem w historii Yamahy, który bardzo mocno zaakcentował swoje miejsce w muzyce. Wyprodukowana w 1983 roku szturmem zdobyła rynek syntezatorów, dzięki syntezie FM. Jej ciepłe brzmienie pianin elektrycznych na stałe wpisało się w kanony muzyki i jest popularne do dnia dzisiejszego.

Yamaha wypuszczając na rynek DX7 zaprezentowała po raz pierwszy nową syntezę Fm (Frequency Modulation). Jeśli przyjrzymy się jego panelowi przedniemu zobaczymy dużo przycisków i jeden suwak wprowadzający dane i drugi Volume. Programowanie tego instrumentu ze względu na jego płytę czołową było dość trudnym i żmudnym zajęciem. Jeden potencjometr oraz mały ekran LCD nie ułatwiał zadania, lecz muzykom nie sprawiało to problemu aby pisać wspaniałe brzmienia. Dlaczego taki zwrot u Yamahy aby ograniczyć płytę czołową do minimum? Odpowiedź jest jedna Presety! To pierwszy model który oferował dużo presetów. Nic nie trzeba kręcić, zapisywać na kartkach. Jeden klik i gotowe. W tą samą stronę poszedł Korg wypuszczając model M1. Yamaha DX7 jest wyjątkowa i znana wszystkim muzykom ze względu na bajecznie piękne pianina elektryczne.

Muzycy pokochali ją ze względu na to, że trzymała swój strój( z analogami pod tym względem były kłopoty) oraz jej szumy były minimalne. Dodatkowym atutem była polifonia i możliwość rozszerzania brzmień w oparciu o karty RAM. To wszystko sprawiło, że o DX7 marzył każdy. Yamaha DX7 pracuje w monotimbral. Istniało rozszerzenie E Board, które pozwoliło na uwolnienie DX'a do 16 kanałów Midi oraz zwiększenie liczby brzmień w instrumencie. Warto dodać, że DX7 to pierwszy instrument, w którym zamontowano złącza Midi In, out, Thru. Klawiatura DX7 wysyła komunikaty velocity tylko do 99 (standard to 127), tak więc może sprawiać kłopoty w przypadku traktowania jej jako masterkeyboard. Odpowiednikiem DX7 w wersji modułowej jest Yamaha TX7.